Np.
w rzeźbie 1
– dominuje kierunek wertykalny,
– mimetyczny sposób przedstawienia,
– wyidealizowane rysy twarzy,
– szczegółowość i precyzja w oddaniu detali np. fryzury,
– proporcjonalne ujęcie poszczególnych części twarzy,
– zgodność anatomiczna,
– brak ukazania emocji na twarzy,
– podkreślony spokój,
– wyeksponowany wdzięk portretowanej,
– gładkie opracowanie powierzchni rzeźby;
w rzeźbie 2
– analityczne rozbicie zewnętrznej powierzchni bryły,
– deformacja kształtów,
– liczne kierunki diagonalne dynamizują rzeźbę,
– rozbicie bryły powoduje wrażenie ekspresji i niepokoju,
– trudne do rozpoznania rysy twarzy,
– ogólne zarysowanie anatomii twarzy,
– zasugerowany poważny wyraz twarzy,
– wrażenie skomplikowania,
– fasetowe potraktowanie powierzchni,
– geometryzacja form.