Do rozwiązania tego zadania wykorzystujemy podany wzór półstrukturalny
dimetyloglioksymu. Najłatwiej jest określić liczbę wiązań typu π , ponieważ występują one
tylko wtedy, gdy mamy do czynienia z wiązaniem o krotności większej niż 1. Widzimy, że
w cząsteczce dimetyloglioksymu obecne są 2 wiązania podwójne, oba między atomem węgla
i atomem azotu, co oznacza, że liczba wiązań typu π jest równa 2.
Więcej uwagi trzeba poświęcić policzeniu wiązań typu σ , a są to wszystkie wiązania
pojedyncze i „pierwsze” z dwóch podwójnych. Musimy także pamiętać, że atomy w grupach
–CH3 i –OH też połączone są wiązaniami σ.
W określeniu liczby wolnych par elektronowych pomocne będzie zauważenie, że nie mogą
one wystąpić przy atomach wodoru, bo wszystkie elektrony tych atomów tworzą wiązania z innymi atomami; podobnie jest w przypadku wszystkich atomów węgla: widzimy,
że wszystkie są czterowiązalne. Wobec tego wolne pary elektronowe mogą występować tylko
przy atomach tlenu i azotu. Atomy tlenu obecne są w dwóch grupach –OH. W każdej z nich
atom tlenu, który ma 6 elektronów walencyjnych, 2 z nich wykorzystuje do utworzenia
wiązania z atomem wodoru i atomem azotu, więc pozostają w jego otoczeniu jeszcze
4 niewykorzystane elektrony walencyjne, które tworzą 2 wolne pary elektronowe.
W przypadku każdego z obu atomów azotu (atom azotu ma 5 elektronów walencyjnych)
do utworzenia wiązań wykorzystane są 3 elektrony (każdy atom azotu tworzy 3 wiązania),
pozostają więc 2 elektrony, które tworzą wolną parę elektronową. W sumie liczba wolnych
par elektronowych wynosi: 2 · 2 (przy atomach O) i 2 · 1 (przy atomach N), co daje liczbę 6.