Rozwiązanie zadania wymaga oceny, czy wskazane substancje rozpuszczają się w wodzie, czy ulegają dysocjacji jonowej, i czy jony te są trwałe w środowisku wodnym. Uniwersalny papierek wskaźnikowy w zależności od odczynu roztworu barwi się na określony kolor. W roztworach o odczynie kwasowym barwi się na czerwono, w roztworach o odczynie zasadowym – na niebiesko, a w roztworach o odczynie obojętnym nie zmienia zabarwienia (pozostaje żółtopomarańczowy). Tlenek krzemu SiO₂ nie rozpuszcza się w wodzie, etanol C₂H₅OH rozpuszcza się w wodzie bardzo dobrze, ale nie ulega dysocjacji jonowej, nie reaguje też z wodą, na pewno więc zawartość probówek I i II ma odczyn obojętny i papierek wskaźnikowy zanurzony w nich nie zmieni zabarwienia. Chlorek żelaza(II) dobrze rozpuszcza się w wodzie, a ponieważ jest solą mocnego kwasu i słabej zasady, jony żelaza(II) pochodzące od słabej zasady będą ulegały hydrolizie, zmieniając odczyn wody z obojętnego na kwasowy. Azotan(III) sodu i siarczek potasu to również sole dobrze rozpuszczalne w wodzie; każda z nich pochodzi od mocnej zasady słabego kwasu, a więc aniony reszty kwasowej – azotanowe(III) i siarczkowe – także będą reagować z wodą, powodując jej nieobojętny odczyn. Chlorek wapnia to bardzo dobrze rozpuszczalna w wodzie sól, pochodząca od mocnej zasady i mocnego kwasu, zatem uwolnione w procesie rozpuszczania tej soli jony – zarówno kationy, jak i aniony – są trwałe w środowisku wodnym, nie ulegają hydrolizie, zatem roztwór wodny chlorku wapnia ma odczyn obojętny.