Warunkiem poprawnego rozwiązania zadania jest znajomość reakcji hydrolizy soli. We wszystkich probówkach sole są dobrze zdysocjowane i występują w roztworze wodnym w postaci jonów. Należy zwrócić uwagę, czy rozpuszczona sól powstała z mocnej/słabej zasady, czy z mocnego/słabego kwasu. Jony węglanowe (w probówce I) i jony siarczanowe(IV) (w probówce IV) stanowią według teorii Brønsteda zasady wchodzące w reakcję z cząsteczkami wody pełniącymi funkcję kwasu:

Utworzone w nadmiarze jony OH^– zaburzają równowagę dysocjacji wody, jaka ustaliła się w czystym rozpuszczalniku. Po ustaleniu się nowej równowagi stężenie jonów OH^– jest większe niż stężenie jonów H₃O⁺ , stąd odczyn wodnych roztworów soli w probówce I i IV jest zasadowy. Po rozpuszczeniu w wodzie chlorku żelaza(III) (probówka III) jony Fe³⁺ reagują z cząsteczkami wody jak kwas:

Powstające jony H⁺ (H₃O⁺) są przyczyną kwasowego odczynu wodnego roztworu chlorku żelaza(III).

Jony pochodzące od mocnych kwasów i mocnych zasad – obecne w wodnym roztworze wskutek dysocjacji chlorku wapnia (probówka II) – nie reagują z wodą, zatem roztwór ten ma odczyn obojętny.