Aby poprawnie rozwiązać to zadanie, należy przeanalizować budowę cząsteczek użytych w doświadczeniu związków i wynikające z niej właściwości tych związków. Spośród nich tylko metan nie reaguje z chlorowodorem (pamiętamy, że jest to związek mało reaktywny). Pozostałe 2 związki – etyn i metyloamina – z chlorowodorem będą reagować. Etyn o wzorze CH≡CH jest węglowodorem nienasyconym, w jego cząsteczkach między atomami węgla występuje wiązanie potrójne, co uzdalnia etyn do udziału w reakcjach addycji. Po przyłączeniu 1 cząsteczki chlorowodoru do cząsteczki etynu powstanie związek nienasycony o wzorze CH2=CHCl, a po przyłączeniu kolejnej cząsteczki – związek nasycony o wzorze CH₃–CHCl₂ (pamiętamy o tym, że kolejny atom wodoru przyłącza się do atomu węgla „bogatszego w wodór”). W przypadku metyloaminy zdolność do reagowania z chlorowodorem wynika z faktu, że atom azotu grupy aminowej –NH2 ma wolną parę elektronową i stanowi ujemny biegun cząsteczki, może więc oderwać proton od cząsteczki chlorowodoru. Powstają wówczas jony CH₃–NH₃⁺ i Cl^–, tworzące związek jonowy o wzorze CH₃–NH₃⁺Cl^–, czyli chlorowodorek metyloaminy.