Konspekt wypracowania
Wprowadzenie
Dramat jest gatunkiem, po który twórcy chętnie sięgają, by komentować współczesną sobie rzeczywistość, ponieważ jego zwarta forma oraz „unaocznianie” wydarzeń sprzyja syntezie.
Teza
Kordiana Juliusza Słowackiego i dramat W republice szczęścia Martina Crimpa łączy problem kondycji człowieka, różni zaś sposób kreowania postaci i sytuacji, wybór stylu i teatralnych środków wyrazu.
Rozwinięcie
1. Argumenty związane z pierwszym tekstem danym w zadaniu (Juliusz Słowacki, Kordian)
• dramat romantyczny; monolog wyrazistej, zindywidualizowanej postaci,
• człowiek dotknięty romantyczną „chorobą wieku”, przedwcześnie dojrzały, nadwrażliwy,
• wybujała
uczuciowość
(ambiwalencja
uczuć;
chwiejność
emocjonalna;
hamletyzowanie),
• poczucie wewnętrznej pustki,
• niepokój egzystencjalny (ból istnienia),
• brak sensu życia (pragnienie śmierci),
• gotowość poświęcenia się dla jakiejś idei,
• egotyzm (analizowanie swoich myśli, odczuć i stanów wewnętrznych).
2. Argumenty związane z drugim tekstem danym w zadaniu (Martin Crimp, W republice szczęścia)
• dramat współczesny; dialog wielu anonimowych postaci,
• obsesyjny lęk przed śmiercią i przemijaniem,
• potrzeba posiadania całkowitej kontroli nad swoim życiem,
• kult zdrowia i dobrego samopoczucia (negacja cierpienia, obowiązek bycia szczęśliwym),
• ucieczka w konsumpcjonizm,
• niezdolność do głębszej refleksji egzystencjalnej,
• paradoksalność przyjmowanych postaw (powielanie wzorców powszechnych zachowań, a jednocześnie pragnienie skupienia na sobie uwagi),
• wykorzenienie (z kultury, religii, filozofii).
3. Konteksty interpretacyjne, np.:
• William Szekspir, Hamlet, Sławomir Mrożek, Tango.
Podsumowanie
Oba utwory zawierają diagnozę kondycji człowieka, odpowiednio: romantyka cierpiącego na
„chorobę wieku” i reprezentanta współczesnego społeczeństwa konsumpcyjnego. Juliusz
Słowacki wykreował bohatera pragnącego nadać swemu życiu głębszy sens, bohaterowie
dramatu Martina Crimpa wiodą płytką egzystencję, obsesyjnie uciekając przed tym, co
przecież nieuchronne: przemijaniem i śmiercią. Utwory różnią się też pod względem doboru
środków wyrazu; monolog Kordiana ujawnia jego bogatą, skomplikowaną naturę, chaotyczny
dialog anonimowych postaci odzwierciedla uniformizację globalnego społeczeństwa.