Współczynnik
(C
d – pojemność kondensatora z dielektrykiem wypełniającym całą przestrzeń między okładkami, C
0 – pojemność próżniowego kondensatora) nazywany jest względną przenikalnością elektryczną. Dwie jednakowe, równoległe do siebie metalowe płytki o polu powierzchni 100 cm
2 każda tworzyły kondensator płaski. Odległość między płytkami wynosiła 2 cm. Były one naładowane ładunkami o jednakowych wartościach 1 µC – jedna dodatnim, a druga ujemnym. Kondensator nie był podłączony do źródła napięcia. Przestrzeń między okładkami wypełniona była powietrzem, którego względną przenikalność elektryczną można przyjąć za równą 1 i traktować ten kondensator tak samo, jakby między jego okładkami znajdowała się próżnia. Pomiędzy płytki wsunięto szkło o grubości 2 cm oraz o powierzchni takiej samej i tak samo ukształtowanej jak płytki kondensatora. Cała przestrzeń między płytkami została wypełniona szkłem. Względna przenikalność elektryczna szkła była równa 7.