Rok Pański 1382. Król Węgier i Polski Ludwik [...] pragnąc zabezpieczyć obydwa królestwa i obydwie córki, wybiera na zięcia [...] Zygmunta [Luksemburczyka], syna nieżyjącego cesarza rzymskiego, króla czeskiego Karola [...]. Jemu [...] oddaje za żonę swoją starszą córkę Marię, przeznaczając jej w posagu Królestwo Polskie. [...] [Po śmierci Ludwika królowa wdowa, Elżbieta, prosi panów polskich zebranych na walnym zjeździe w Wiślicy] żeby nie składali przysięgi wierności i posłuszeństwa nikomu innemu, nawet margrabiemu Zygmuntowi, dopóki ona nie zadecyduje o losie obydwu córek. [...]Rok Pański 1383. [Na zjeździe w Sieradzu] przy udziale ogromnej liczby prałatów, panów i rycerzy polskich [...] niemal jednogłośnie postanowiono wybrać na króla polskiego księcia mazowieckiego Siemowita i wydać za niego za mąż królewnę Jadwigę. [...]. [Siemowit przybył pod Kraków, ale wskutek oporu panów małopolskich i mieszczan krakowskich odjechał]. Rok Pański 1384. [Po przybyciu Jadwigi do Krakowa] Prałaci zaś i panowie polscy [...] przeprowadzili jej namaszczenie i koronację na królową Polski, [...] nadawszy jej pełną władzę do sprawowania rządów [...].
1 J. Długosz (1415–1480) – kronikarz, autor dzieła Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego; powstawało od ok. 1455 roku do końca życia.
Źródło: J. Długosz, Roczniki czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego, księga X, przekł. J. Mrukówna, Warszawa 1981, s. 135, 140–141, 155, 187.
poleca:
