Arabowie wprawdzie poznali dzieła Galena1 i innych lekarzy antycznych, lecz bynajmniej na nich nie poprzestali. [...] Rozwój ich medycyny opiera się na empirii. U Arabów funkcjonowały państwowe szpitale i wyspecjalizowane kliniki. Dokonywano tam skomplikowanych operacji chirurgicznych [...], kruszenia kamieni w pęcherzu moczowym i zabiegów ginekologicznych. Przy złamaniach kości stosowano opatrunek gipsowy, a przy zapaleniach migdałków – pleśnie zawierające penicylinę. Co więcej, nabyte w trakcie tych czynności doświadczenia dokumentowano w medycznych kompendiach.
1 Galen (129–ok. 200/216) – rzymski lekarz, jeden z najważniejszych autorytetów medycznych starożytności.
Źródło: S. Kwiatkowski, Średniowieczne dzieje Europy, Warszawa 2006, s. 101.
Źródło 2. Fragment opracowania historycznego dotyczący pełnego średniowiecza
Uniwersytet średniowieczny nie posiadał żadnych zakładów, w których badano by przyrodę albo chorych. Istniały tylko trzy metody nauczania: wykład oparty na czytaniu jakiegoś autora-autorytetu [np. Galena] z objaśnieniami, ćwiczenia scholastyczne i dysputy. Wykłady były przez długi czas wyłącznie książkowe, nie poparte żadną demonstracją ani ćwiczeniami. Średniowieczne ilustracje pokazują, że lektor, wykładając anatomię, miewał co najwyżej czasem przed sobą osoby rozebrane do naga, na których powierzchownie mógł pokazywać to, o czym mówił. Zasada wykonywania sekcji bardzo powoli zyskiwała sobie uznanie.
Na podstawie: W. Szumowski, Historia medycyny filozoficznie ujęta, Kęty 2008, s. 244–245, 247.
Wyjaśnij, na czym polegała różnica w podejściu do medycyny w świecie muzułmańskim i w świecie zachodniego chrześcijaństwa w okresie, którego dotyczą oba teksty.
poleca:
